De Spaanse droom

Mijn voeten raken het frisse schone laminaat, de geur van oploskoffie en geroosterd brood prikkelt mijn zintuig. Een klein kippenvel momentje ontstaat door de lichte bries die mij bereikt wanneer ik de balkondeuren open om het prachtige schone Spaanse ochtendlicht te aanschouwen. Buenos Dias!

Het is eigenlijk een normale ochtend, toch het voelt anders. Geen regen die vervelend tegen het raam tikt, geen stress om de tijd, niet nog moeten zoeken naar die ene sjaal die niet kriebelt of werkende fietslampjes. Nee, ik gooi een paar lappen stof over me heen, poets mijn tanden, kam mijn haar en een korte inspectie in de spiegel doet mij besluiten toch nog even de mascararoller tegen mijn wimpers aan te zetten. Ik vul mijn tas met een fles water, een appel , twee schoolboeken, wat kleingeld en een drie- kleuren pen. Ready 2Go! Ik sluit de villa af en loop in een stevige pas naar het instituut. De odeur van de jasmijn bloemen is mij inmiddels bekend, net als het geblaf van de twee honden achter het gigantische hek wat ik iedere dag op weg naar school weer passeer. Het blijft me irriteren. Wat een lawaai voor iemand die net uit een serene stilte is ontwaakt! Pfff…

iHola! Buenas dias! ¿Que tal Ellen? De vrolijke noten komen iedere dag weer uit de mond van Rita. (deze ietwat stevige dame is geboren en getogen in Zwitserland, studeerde toerisme, werd verliefd op Málaga en creëerde twintig jaar geleden samen met haar Spaanse Don Juan het ‘Instituto Andalusi’) Eigenlijk krijgt ze dagelijks hetzelfde antwoord van me, alleen vandaag is het een beetje anders. ‘ Estoy un poco cansada…’ een vragende blik van Rita krijg ik in de rebound… Oké een korte verklaring kan er wel af; ‘ Si, porque ayer estuvieron a un bar en el centro de Málaga y bebidos differente chupitos y bailamos mucho con la musica…’ ik krijg een glimlachje + een paar zinnen die ik niet begrijp retour. Ik beantwoord deze met een ‘Si’ en een onzeker haha lachje. Ik stap snel door naar het apparaat wat ik vandaag meer dan anders waardeer. Twee knoppen indrukken, zestig cent erin en por favor. Daar staat ze, m’n vertrouwde donker bruine crème loze dampende ochtend drank. De geur is werkelijk fantastisch en brengt mij in een iets betere gemoedstoestand.

Vale,’ indefinido’ staat er voor vandaag op het programma. José Manuel heeft zijn pretoogjes ook vandaag weer open gedaan. Hij groet mij, Corina en Sabine met een grote glimlach en natuurlijk wordt de begroeting direct gevolgd door een vraag. ¿Que pasa chicas? ¿Que has hechos ayer?! Dime! Even voelt het weer alsof ik in de kleuterklas zit, het enige wat er naar mijn mening nog mist is het kringetje en de felgekleurde raamschilderingen van ‘Winnie de Pooh en z’n vriendjes’ . Ach wat maakt het uit, ik vertel mijn verhaal, het komt er met de dag in ieder geval steeds soepeler uit. De Oostenrijkse Corina is aan de beurt, het enige wat zij hoeft te zeggen; A mi tambien' aangezien ze een bjirol vertolkte in mijn haperende avondverhaal. De uit Duitsland afkomstige 40 plusser met de naam Sabine, vertelt een of ander saai verhaal over een museum wat ze heeft bezocht, ach dat vindt die vrouw leuk denk ik dan maar:) Er ontstaat een soort van conversatie tussen ons. Hmmm, If only walls could laugh! Ze zouden niet meer bijkomen. Het gaat tranquillo, tranquillo en soms lijkt het echt alsof we alle drie met een gebrek aan zuurstof op deze wereld zijn gekomen. Ik kijk naar Jose Manuel en verbaas me. Ik vraag me af waar hij zijn eeuwige geduld vandaan haalt. Ik vind het knap, ik bewonder het.

Het huiswerk wordt besproken. Veel nieuwe woorden en zinnen bereiken mijn linker hersenhelft. Mijn vingers stimuleren mijn voorhoofd in de hoop dat het helpt bij het opslaan van los verbos y los palabros. Het is veel. Héél veel. Ik dwaal af met mijn gedachten. Staar naar de blauwe lucht en hoor nog ergens op de achtergrond de heldere en rustige stem van José Manuel. De piepende geluiden van de marker op het whitebord brengen mij terug in de les. Terug in de concentratie. Ik laat de vroege ochtend zonnestralen mijn huid opwarmen en schrijf braaf mee tijdens José Manuels betoog over de verleden tijd. Vragen. Preguntas, nog meer vragen, opmerkingen, vragen over en weer. Antwoorden in de verleden tijd. Opslaan! Opslaan! De bel, PAUSA! Tengo un bocadillo intergral con queso y jamon. Vergezeld door de enige mensen die zich momenteel nog in het instituut bevinden zit ik heerlijk in de zon en werk ik mijn broodje naar binnen. Door de klanken van een e-mail en een whatsappje vraagt mijn telefoon op een doch ietwat aanwezige manier om aandacht. Ik zit in de negeer fase. Nu even niet. Het is nu ik, de zon en mijn broodje. Toch geef ik uiteindelijk toe wanneer het geluid van een push berichtje voorbij komt. ‘H&M; Begin de herfst in stijl. Geen verzendkosten bij een bestelling vanaf €50,-. Geldig t/m 03-11-2013.’ Zeer, zeer waardevolle informatie, bedankt H&M voor deze fantastische update. De ouderwetse schoolbel klikt opnieuw. Vamos! Pracitar los verbos, palabras y tambien el indefinido.

De tijd gaat snel, de temperatuur stijgt, de rechterkant van mijn lijf ,die zich thans in de zon bevindt, begint nu wel erg heet te worden. Ik en mijn fles water raken maar niet op elkaar uitgekeken. Ik kijk wat om me heen en droom weer weg, mijn ogen nemen de poster waar die aan de wand naast het bord prijkt. Het is een kaart van Spanje met een verdeling van alle provincies. Wat is dat eigenlijk? in het Spaans? een landkaart? en wat is de benaming voor een rivier? Mijn handen zoeken op de tast naar een vertrouwd vierkant voorwerp wat meerdaags fungeert als mijn steun en toeverlaat…Hmm, Sevilla ligt nog best ver van Málaga af…. Ja hebbes, H,I, J, K,….L - La, land, landkaart; Ah ‘El mapa territorial’ DUH! Dat ik daar zelf niet op kon komen! Toch schrijf ik het even op, ergens tussen mijn wirwar aan notities is nog wel een regel waar ik het kwijt kan. Ik schrik op! Het geluid van de bel is wederom daar! De schooldag zit erop. Ik praat buiten voor het instituut met de chicas, wat zijn de plannen voor vandaag, stad in? strand? zwembad? Het wordt het laatste. Hasta manana chicas! klinkt er achter mij. Ik werp mijn blik in de richting van het geluid en spot nog net de wuivende hand van José Manuel die in zijn auto stapt. Si! hasta manana! adios! zwaai ik terug met de sleutels van mijn paleis reeds in mijn hand.

Het blijft mooi, die twee grote witte statige leeuwen die het fort bewaken. Met een glimlach loop ik naar binnen en open een paar seconden later de deur naar mijn suite. Heerlijk! Tas aan de kant, bikini aan, haar in een knot en muziekje aan. Karl Lagerfield zorgt ervoor dat mijn ogen het aangename doch felle zonlicht verdragen en Estee Lauder pretendeert door middel van haar naar vanille/ kokos ruikende vettige beschermlaag op mijn huid mij om te toveren tot een heuse Bronze Goddess…Tja. Ik ben er klaar voor en bestijg de troon die mij staat op te wachten op mijn privé terras. ‘ And we’re gonna let it burn, burn, burn wordt mij toegezongen door Ellie Golding en ik realiseer me dat het een toepasselijk nummer is. Ietwat bevangen door de hitte en na een aantal spastische bijna- in- slaap- val- bewegingen worden ik en Ellie abrupt onderbroken door een zangerige stem die een woord uitspreekt wat me wel heel bekend voorkomt… Ellen! Ellen! Joehoeee! het is de Oostenrijkse. Ik haast me naar het zwart gekrulde statige hek, Hola Chica! en nog een paar bekende standaard zinnen volgen. We placeren ons aan de rand van het zwembad en geven toe aan de frisse naar chloor ruikende beleving van het water. De tijd verstrijkt. We zijn optimaal getanned, zelfs lichtelijk veranderd in bronsachtige godinnen maar ook wel weer even uitgepraat voor vandaag. Hasta manana! en zo speel ik alleen verder in mijn dagelijkse versie van ‘De Sims. Het rijke leven’. Helaas heb ik hier niet de beschikking over de toetsencombinatie; CTRL/ALT/+ het wachtwoord ROSEBUD die er voor zorgen dat er weer even 1000,- op mijn bankrekening komt.

Ik werp een blik op mijn mobiel en lees de fb statussen van mijn vrienden, wat fijn. Sommige doen me deugd, maken me blij en sommige bezorgen een frons van verwarring of verbazing op mijn gelaat. Ja, ik mis ze. Vrienden, familie, collega’s. Ik voer via een socialistische media mogelijkheid verschillende gesprekken met meerdere mensen. Fijn, goed… een stukje van thuis. Mijn ogen worden zwaar… ik verplaats me naar de suite. Ik kies voor de vocalen van het nieuwe talent ‘Lorde’ en laat het hete water de sporen van de dag van me afspoelen. Mijn tweepersoons Málaga dream- bed flirt onafgebroken met me. De witte lakens voelen wel heel prettig aan op mijn zojuist inge- body boterde gestel. De rustige klanken van ‘Lorde’ zijn inmiddels overgegaan in de zwoele donkere rouwe stem van ‘John Legend’ die mij probeert uit te leggen waarom ik gemaakt ben door middel van zijn ’Made To Love’.

Het brengt mij in een klein moment van bezining. Ook al is mijn leven hier heeeel ‘rijk’, no stress, fantastisch weer, een super huis en gezelligheid, voel ik me af en toe toch een ook wel een klein beetje ‘arm’ zonder JULLIE ‘my loved ones’ om me heen…;)

De vermoeidheid maakt zich van mij meester, ik werp een laatste blik op de sterrenhemel en beland uiteindelijk in de nachtelijke versie van mijn Spaanse droom.

<3 Besos!

Ellen